Met een paar decennia broedvogels tellen op het Veluwse zand achter de rug ben ik dit jaar in het Holtingerveld aan de slag gegaan. Knotsgrote telplots zag ik op de kaart en ik was benieuwd hoe ik die moest aanvliegen. Na wat gerichte instructie van ‘de vader aller tellers’ op pad. Veel herkenning bij de gewone bosvogels, het bekende beeld. Maar wat is het prachtig dat de Kraanvogel zich ineens laat horen. Van ver weg hoor ik ze aankomen en ergens tussen de bomen door gaan ze richting de plek waar ze het hele voorjaar te zien en horen waren. Voor een Veluwe-teller als ik zijn de plassen en veentjes ook dubbel genieten. Wel iets anders dan een drinkpoeltje voor hooglanders. Nee, hinnikende dodaarzen en ‘krakende’ kuifeenden vullen de lucht boven het water. Het meest bijzonder zijn toch wel de overgangen van bos naar cultuurland. Daar waar kleine bosjes, singels en houtwallen de scherpte tussen de natuurgebieden en het agrarisch gebied verzachten ben ik verrast door de grote aantallen geelgorzen, mijn favoriete soort. Maar ook door de putters en kneuen. En wat ook nieuw voor mij was is dat gele kwikken al voor 04.30 luid zingen als ik over de Uffelter es fiets. Want heel vroeg op dat hoort erbij. Later beginnen was totaal zinloos, zei Arend. En dan ga je hè! Daarbij nog denkend aan diezelfde Arend die in 1989 mijn begeleider voor een afstudeerproject voor de bosbouwschool in Velp bij Sovon was! Het kan verkeren.

Norbert Kwint