Ook dit jaar was het weer een raar jaar voor de werkgroep Kerkuilen. Makkelijk is het om in elk geval de schuld voor een deel coronavirussen in de schoenen te schuiven. Want we hádden nog beperkingen. Maar dat zou niet helemaal eerlijk zijn. Na het opheffen van de beperkingen hadden we gelegenheid ons werk uit te voeren en die gelegenheid hebben we ook benut.

Maar ook toén viel er niet veel te beleven. Weinig broedgevallen en dus teleurstellende resultaten. Oorzaak? Een erg laag aanbod van prooien. Hadden we in 2021 een onverwacht koude en sneeuwrijke periode in februari en maart, dit jaar was het verschrikkelijk nat. Weilanden hebben té lang onder water gestaan en de geringe muizenpopulatie was desastreus voor de roofvogels die daarvan afhankelijk zijn. We wisten dus eigenlijk bij voorbaat al wat ons te wachten stond bij de controles van de kasten voor kerkuilen.

In het werkgebied van de kerkuilengroep, dat zo’n 160 kasten telt, hangen nog veel kasten te hoog. Te hoog om deze op een veilige manier te bereiken. Door strenge veiligheidseisen van Arbo en het bestuur van de Vogelwacht konden we de ‘lange ladder’ niet meer gebruiken om die hooggeplaatste kasten op broedsels te controleren en jonkies te ringen. Na overleg met de gastgevers – zij die de kerkuil een plaats bieden in een kast in hun (kap)schuur – hebben we een oplossing gevonden door het opnieuw ophangen van een kast op een veilig bereikbare plaats. Vanaf begin volgend jaar starten we daarmee, zodat we vóór de broedperiode klaar zijn en de kerkuilen vertrouwd kunnen raken met hun nieuwe ‘stekkie’.

In ieder geval hopen wij op een succesvol 2023. Ëén ding is zeker: de werkgroep Kerkuilen verliest nooit de moed en blijft zich inzetten voor het beschermen en het welzijn van de kerkuil.

Engelbert van der Giessen, coördinator werkgroep Kerkuilen.