Tussen 21 november 2019 en 28 februari 2020 zong of riep vrijwel elke nacht de bosuil bij mijn huis in Rheebruggen. In februari lieten ze zich zelfs soms kort overdag horen. In maart-begin april was er geen uil te horen en werd er ongetwijfeld gebroed.

Ik vermoedde het nest in mijn kerkuilenkast in de nok van de kapschuur, maar kon door mijn verstuikte voet geen ladder opklimmen. Dat hoefde ook niet meer want vanaf half april klonk ’s nachts geregeld de klagende bedelroep van de jongen uit de kast. Eind april klom een uilskuiken uit de kast en zat op de dakpannen op de nok van de schuur. Op 2 mei zaten de twee uilskuikens op de grond, nat van de regen. De jongen waren circa drie weken oud en konden al flink klauteren. Klaarblijkelijk zijn ze van het dak gevallen of gegleden (pannen nat van de regen?) of er vanaf gezeild, dan wel geklauterd. Met hun vele dons kunnen heel wat stoten en vallen verdragen.

Uilskuikens kunnen zelfstandig een boom in klimmen (nest zit vaak ik holle boom), maar klimmen tegen de houten schuur lukte kennelijk niet. Heb ze weten te pakken, maar ze wisten onder gesis en snavelknappen aardig snel weg te rennen of te fladderen, en in de kast teruggezet. Eén floepte er direct weer uit en zeilde vlotjes naar de grond. Weer gepakt en in donkere hoekje van kast gezet en bleef daar zitten.

Benieuwd wat ze morgen uit gaan spoken……..

Tekst en foto: Arend van Dijk